Sugestywna, przestrzenna ekspozycja cyklu grafik „Klisze pamięci. Labirynty” Mariana Kołodzieja obejmuje 374 prace ukazujące jego straszliwe wspomnienia obozowej apokalipsy, a także bohaterstwo i tryumf człowieczeństwa św. Maksymiliana. Pod wpływem obrazu, scenograficznych aranżacji gehenna więźniów powraca, staje się niemal realnym przeżyciem każdego, kto podąża za Autorem labiryntami piekła, przerażenia, niewyobrażalnego bólu, walki o „własną wagę” – o wartości, dzięki którym wciąż jeszcze można uznać się za człowieka. Ekspozycję można zobaczyć w dolnej kondygnacji kościoła Matki Bożej Niepokalanej w Harmężach koło Oświęcimia.

Marian Kołodziej jako artysta scenograf współpracował z wieloma znanymi reżyserami, zdobywając liczne nagrody, m.in.: za scenografię do „Poczwórki” Stanisława Mrożka w reżyserii Zbigniewa Bogdańskiego, scenografie do „Tragedii o bogaczu i Łazarzu” czy „Panny Julii” reżyserowanych przez Tadeusza Minca, a także do „Maleńkiej Alicji” w reżyserii Stanisława Hebanowskiego, „Beniowskiego” reżyserowanego przez Adama Hanuszkiewicza, „Czarodziejskiego fletu” wystawionego przez Olgę Lipińską czy „Sonaty Belzebuba” w reżyserii Ryszarda Majora.

Oddanie życia przez św. Maksymiliana w odczłowieczonej rzeczywistości u pozostałych więźniów obudziło nadzieję, która pomogła im zarówno przetrwać lata obozu, jak i twórczo żyć po skończonej wojnie. Marian Kołodziej wielokrotnie wspominał, że także on zawdzięcza Ojcu Kolbemu przeżycie gehenny Auschwitz. 17 lutego 1941 r. Ojciec Kolbe został aresztowany przez gestapo i przewieziony na Pawiak, a 28 maja do Auschwitz. Współwięźniowie wspominali go, jak umacniał ich i pocieszał: Umacniał nasze dusze i sprawiał, że mieliśmy więcej ufności w Bogu i osłabiał nasz lęk przed śmiercią...

Św. Maksymilian Kolbe uważał, że tworzyć można tylko z miłością. Miłość przemienia. Jest życiem, ogrodem, który wciąż rozkwita. W naszym Centrum św. Maksymiliana założyliśmy rzeczywisty ogród. Czeka na tych, którzy przejdą labiryntami koszmarnych, wstrząsających wspomnień Mariana Kołodzieja i zobaczą fabrykę śmierci. Mogą przekonać się, że życie zwyciężyło, mogą nabrać nadziei. Ogród ten traktujemy również jako zadanie – by pamiętać o horrorze wojny, o zadanym złu, które odczłowiecza. A także by tworzyć nową rzeczywistość, rzeczywistość miłości – w refleksji i każdym geście. Ogród jako zadanie dla całej ludzkości szczególnie przemawia właśnie tu, na ziemi, która doświadczyła nieludzkiej przemocy.